Przed diagnozą zaburzeń odżywiania należy wykluczyć występowanie innych zaburzeń, chorób i opóźnień na tle psychicznym dającym podobne objawy. Są to między innymi:
- schizofrenia,
- psychozy,
- depresja endogenna,
- zaburzenia czynnościowe z kręgu nerwic (np. lęk przed połykaniem, skażonym pokarmem itp.),
- zespoły bariofobii (lęk przed otyłością występujący m.in. u sportowców),
- wymioty nawykowe (np. nauczenie dziecka wymiotowania po przejedzeniu),
- opóźnienia rozwojowe (m.in. zaburzenia ze spektrum autyzmu, niepełnosprawność intelektualna),
- reakcja na nadużywanie alkoholu, narkotyków lub leków (efekty uzależnienia).
Pod uwagę warto wziąć też takie czynniki jak:
- fałszywe przekonanie opiekuna dotyczące ilości pokarmu, jakie dziecko powinno spożywać,
- prawidłowo przebiegająca adolescencja,
- uboga wiedza chorującego dotycząca prawidłowej diety, procesów trawienia i przemiany materii powodująca niedożywienie lub przejadanie się.