Granica między złymi nawykami a zaburzeniem

Jest wąska granica pomiędzy tym, co możemy nazwać jeszcze "złymi nawykami" a "zaburzeniem". 

Złe nawyki - to szkodliwe wzorce nabyte na drodze uczenia się. Złym nawykiem możemy nazwać np.:

-nie jedzenie śniadań,

-jedzenie posiłków nieregularnie,

-spożywanie większej ilości fast foodów niż warzyw i owoców,

-podjadanie między posiłkami słodyczy,

-czytanie przy jedzeniu,

gdy robimy to nieświadomie, nieco bezrefleksyjnie a podłożem naszego zachowania jest brak wiedzy dt. prawidłowego jedzenia lub jej mała ilość.

Zaburzenie jedzenia - ogół zachowań skupionych wokół jedzenia, zwykle będących źródłem cierpienia lub utrudnień w funkcjonowaniu społecznym, powstające na tle psychicznym.

Mówimy tu więc o zachowaniach, które nie tyle nieco przeszkadzają nam w życiu lub panowaniu nad wagą, ale wręcz je uniemożliwiają. Podstawą tych problemów zaś nie jest brak wiedzy o prawidłowym odżywianiu, a problemy natury psychicznej.

Co może dietetyk?

Dietetyk uczony jest zasad prawidłowego odżywiania w zdrowiu i chorobie. Jednakże część poświęcona psychologicznej naturze problemów z odżywianiem jest w podstawach programowych w zdecydowanej mniejszości. Dietetyk może posiadać ogólną wiedzę dotyczącą zaburzeń psychicznych i ich wpływu na zachowania zwiazane z jedzeniem. Nie jest jednak kształcony do leczenia PODŁOŻA tych problemów a korygowania OBJAWU, jakim jest nadmierne jedzenie lub jego brak.

Prawidłową dietę w przypadku zaburzeń odżywiania można więc przyrównać do leczenia kataru, gdy drąży nas zapalenie płuc. 

Kiedy dietetyk wkracza do akcji?

Najlepiej równocześnie z terapeutą lub (w przypadku podejrzewania przez niego zaburzeń odżywiania u klienta) po przyniesieniu przez chorego zaświadczenia o podjęciu terapii. Nie należy jednak oczekiwać od każdego klienta, że natychmiast podejmie się rozpisanej diety. Stanowi ona dla niego WYZNACZNIK, do jakiej normy powinien dążyć. Nic jednak po diecie, jeśli czuje wewnętrzną blokadę przed jej stosowaniem, której podłożem zajmuje się terapeuta.

Dietę powinni natomiast otrzymać rodzice osoby niepełnoletniej, by mieć pewność jak odżywiać dziecko na czas terapii. Powinna zawierać wszystkie SZCZEGÓŁY - dokładny wykaz posiłków i porcje. Podobne menu wręczamy klientowi pełnoletniemu. Należy pamiętać, że mówimy tu o osobie, której poglądy dotyczące prawidłowej ilości i jakości pokarmu zostały zaburzone. Dopóki się to nie zmieni - ani on, ani dietetyk, ani jego opiekunowie nie mogą liczyć na jego prawidłowy osąd w tym temacie. Nie powinno się więc podawać wskazówek ogólnych, takich jak "więcej warzyw", "zdrowe jedzenie" czy "zwiększyć kaloryczność". 

Jasne wskazanie jakie porcje i wielkości są teraz "zdrowe i prawidłowe" rozwieje wiele pytań i niejasności zarówno chorym, jak i ich opiekunom.